Even aanduwen
Dank voor juulie leuke reacties tot nu toe ?
Vandaag staan we bijtijds op. Op het programma staat een treinreis naar Ichinoseki, zon 450 km boven Tokyo. Even snel een supermarkt ontbijtje en dan door naar het metro station. We spreken een plek op onze
Metro eindbestemming af voor het geval we niet tegelijkertijd in de metro komen. Het is immers spits uur. De eerste metro komt en we zijn een tikje verrast van de drukte. We wisten dat het druk zou zijn maar zooo druk?. We spreken af dat mijn vader de eerste metro neemt en ik de volgende. Binnen 2 minuten staat de volgende metro op het station. Mijn pa stapt er in en door aanduwen kunnen er nog 6 extra mensen mee. Ik wacht op de volgende metro. Ook hier hetzelfde verhaal. Overvol in mijn ogen past er niemand meer bij maar ik heb het geluk dat er 2 mensen uitstappen. Past perfect voor mijn grote tas en mijzelf. Ook hier stappen op het laatste moment 4 mensen extra bij. Ik heb geen idee waar ik mijn voeten op de vloer kan zetten. Alleen maar voeten en tassen. En met geen mogelijkheid om je ergens aan vast te houden, beweeg je gewoon met de massa mee. Gelukkig is het maar 2 haltes met de metro naar Ueno station. Hier staat mijn vader al op het perron te wachten. Vanuit hier lopen we ondergronds naar het JR (Japan Rail) station voor onze Shinkansen naar Ichinoseki.
Via een wir war aan roltrappen, poortjes voor kaartjes en heel veel mensen die waarschijnlijk gewoon naar hun werk gaan, komen we uiteindelijk bij spoor 19/20 aan. Hier nemen we in de wachtkamer plaats om even bij te komen van alle drukte. We hopen dat het in de Shinkansen iets minder druk (en minder warm) is.
Op het perron kijken we onze ogen uit. Iedere 5 minuten vertrekt hier een hoge snelheidstrein. De een ziet er nog futuristischer uit dan de ander. Wij krijgen er een met een lange neus. Lijkt bijna op een vliegtuig.
De reis naar Ichinoseki verloopt zonder problemen. We bereiken een snelheid van 295 km en de hele trein beweegt als er een nog snellere Shinkansen voorbij raast. Tegen lunchtijd komen we aan in een bijna leeg station. We eten wat bij de stationsrestauratie en lopen binnen bij de plaatselijke VVV. Hier krijgen we de informatie die we morgen nodig hebben naar de Unesco site Hiraizumi. Ook laat ze twee folders zien van toeristische attracties in de omgeving. Na het droppen van de bagage in ons Toyoko Inn hotel tegenover het station besluiten we de bus te nemen naar de Geibeki Gorge. Een mooie kloof tussen de bergen waar je via een bootje in kan. Bij de bushalte worden we in het Japans aangesproken door een oude dame. Ik pak mijn vertaal app op de telefoon er bij maar voordat ik die kan aanzetten worden we in perfect Engels aangesproken door een politieagente uit het nabijgelegen politie station. Of ze ergens bij kon helpen?ze legt het bussysteem uit en zorgt er voor dat de buschauffeur ons bij de goede halte er uit zet.
Bij de kloof is het even zoeken naar het hokje voor de tickets. Ook hier wordt gevraagd waar we precies vandaan komen “Oranda” is ons antwoord. De boottocht is heerlijk ontspannend na een week Tokyo. Op de terugweg zingt onze boot bestuurder al punterend ons naar de locatie.
Ook de rit terug naar het hotel gaat prima. We zoeken een restaurantje dat wel open is op maandag en komen in restaurant Ninjin terecht. Als we google moeten geloven een westers restaurant in Japanse stijl. We stappen binnen en het restaurant is leeg. De eigenaresse kijkt verschrikt op als we binnenstappen. We moeten eerst onze handen ontsmetten met desinfectie middel en de corona schermen staan op de tafels. Sfeervol?. Het menu is alleen in het Japans dus we zijn blij met google translate. Het eten maakt gelukkig alles goed. Alles is flink rustiger hier dan in Tokyo.
Tot morgen!
We krijgen net op de aardbevingsapp door dat er vanavond een kleine aardbeving in Tokyo heeft plaatsgevonden. Net op tijd weg. ? Hopelijk rommelt hij niet door naar het noorden!
Zondag - naar het park
Een week geleden kwamen we op zondag aan in Tokyo. Vandaag hadden we onze eerste uitslaapdag zonder wekker. Het hotel serveert geen ontbijt dus we konden uitslapen. Tegen 9 uur zaten we aan het ontbijt bij een cafeetje langs de ouderwetse tramlijn.
Via een wandeling langs het overdekte winkelcentrum uit 1919 zijn we met de metro en trein naar Harajuku gereden.
Hier kwam voor ons gevoel half Tokyo op de been. Zondag is de enige dag dat ze hier niet naar kantoor gaan (zaterdag is ook een werkdag!). Dus een prima moment om met familie en vrienden af te spreken in het park (de huizen zijn hier heel klein, dus spreek je met name buiten de deur af). Het Yoyogi park zat daardoor afgeladen vol. Heerlijk mensen kijken! Van sportclubjes die bij 30 graden aerobics staan uit te voeren in de zon, huisdieren met kleding aan, muzikanten die prima met het songfestival mee kunnen doen, families aan het picknicken, ieder stukje gras is bedekt. We komen eigenlijk voor de Rockabilly’s een stel mensen die iedere zondag gekleed als Elvis (met kuif) of in petticoat komen rocken in het park. We kunnen ze alleen niet goed vinden. Uiteindelijk vinden we ze wel maar zijn ze vooral druk bezig met kleding, schoenen tapen etc dat wij het na 1,5 uur wachten maar hebben opgegeven.
Tijd voor een lunchstop bij het garden restaurant van de Meiji tempel. Dit is de belangrijkste Shinto tempel van Japan. Ook hier is het best druk maar tussen de bomen voelt de drukke stad ver weg. We zien vele bruidsparen die met hun families op de foto worden gezet. Geen plooitje van de kimono mag verkeerd zitten.
Vanuit de tempel bedenken we dat het leuk is om het oude tramlijntje naar het hotel terug te nemen. Gelukkig hebben we google map bij ons en zoeken we uit waar deze lijn een metro hoofdroute kruist. Via Otsuka pakken we deze lijn terug naar het hotel.
Hier stoppen we nog even bij een grote supermarkt om ontbijt te halen voor morgenochtend. Straks alle koffers weer goed inpakken zodat we morgen op tijd onze shinkansen naar het noorden van Japan kunnen halen.
Regeldagje
Vanmorgen zijn we vroeg uit Shinjuku vertrokken naar een ander hotel in het noordoosten van Tokyo. Deze wijk heeft geen wolkenkrabbers, geen drukke mega winkels, en geen druk verkeer. Het hotel ligt aan het einde van een tramlijntje in een woonwijk. Bij aankomst bij het hotel waren de rolluiken nog dicht. Om 10:00 kwam de eigenaar er aan gedribbeld en konden we met handen en voeten duidelijk maken dat we hier gereserveerd hadden. Wij spreken minimaal Japans en hij beperkt Engels en verontschuldigde zich dat hij geen Nederlands en ook geen Duits sprak. Een ingewikkeld systeem van dagelijks wisselende toegangscodes voor kamerdeur en de toegangsdeur van het hotel maakte het ook niet heel makkelijk om in te checken /uit te leggen. Maar door middel van kopiëren wat hij uitlegde kwamen we een heel eind.Onze zware bagage konden we gelukkig achterlaten in het cafe beneden, de eigenaar zorgde ervoor dat het op onze kamer terecht zou komen.Het hotel is beneden gethematiseerd met treintjes en trams vermoedelijk een uit de hand gelopen hobby van de eigenaar.
Na het bijkomen met een bak thee hebben we op een van de hoofdstations van Tokyo (Ueno station) de vouchers van onze Japanse railpass omgewisseld voor de daadwerkelijke railpassen die we hier in Japan kunnen gebruiken. Je moet de pas in Nederland kopen, in Japan is deze niet beschikbaar (levertijd circa 1 week). Wij hebben ze in Amsterdam besteld en opgehaald en hiermee kunnen we vanaf maandag 2 weken onbeperkt van de Japanse spoorwegen gebruik maken. De pas geldt zowel voor het gebruik van de treinen als voor de kosten voor een zitplaats reservering. Dat laatste is echt nodig hier. Je wil op lange afstanden niet een staanplaats hebben in de hoge snelheidstrein. Die fout hebben we bij onze eerste reis al een keer gemaakt en toen stonden we 3 uur in het gangpad na een lange dag in Nikko. Sindsdien reserveren we onze plaatsen. Ze laten overigens zien hoe je 1 reservering maakt op het reserveringen apparaat en de rest mag je zelf regelen. Prima plan. Gelukkig hadden we gister al uitgezocht welke treinen we nodig hadden.?
En voor je het weet is de ochtend al weer voorbij. In de middag stond het Sanja Matsuri festival op het programma. Bij de Senso-ji tempel strijden de wijken tegen elkaar met hun dansende (eerder hossende) shrines. Denk even aan de drukte van koningsdag in Amsterdam compleet met duwende massa’s, de politie die met luidsprekers alles in goede banen proberen te schreeuwen en souvenierwinkels die via de microfoon hun waren aanprijzen. En dan vergeet ik nog de Taiko drums die de feestmassa opzwepen die vervolgens de shrine uit hun wijk door de straten hossen. Na een uurtje vonden we dat toch wel voldoende prikkels.
Tijd voor de computerwijk Akihabara die vol zit met computerspul, technische onderdelen, nerd winkels met anime spullen en modelauto’s. Een tweedehands ipad 7 kost hier 130 euro (geen idee of ze nog werken). De straten staan hier trouwens vol met meisjes in dienstmeid outfit om je te verleiden om naar hun cafe te komen waar je eten met veel Mo-e (liefde) wordt ingestraald. Tja bijzonder zijn ze hier wel.
Bij het station van Akihabara maken we de laatste reserveringen voor de trein en komen we erachter dat we precies op tijd zijn. Bij één treinreis hebben we net de laatste beschikbare plaatsen in de gehele trein te pakken. Japanners zijn van het plannen. Ze boeken ruim van te voren hun hotels en blijkbaar dus ook hun treinreserveringen. Met een enorme stapel aan reserveringkaartjes verlaten we het station, tijd om de kamer in het hotel te bekijken.
Bij het hotel terug worden we fijn verrast door de kamer! Heerlijk ruime kamer (zo groot hebben we ze nog niet gezien in Tokyo) zachte bedden, prima badkamer met echt 3-laags wc-papier. We willen hier niet meer weg!?We blijven hier nog 2 nachten slapen en dan gaan we naar het noorden van Japan.
Tot morgen!
Terug in Tokyo
(voor foto’s zie het mapje fotos)
Gisterenochtend zijn we weer vanuit ons hotel in Moto-hakone vertrokken. Na een korte wandeling van 20 min kwamen we ruim voor het vertrek van ons piratenschip aan. De lucht was strakblauw dus we besloten nog iets verder langs het meer te wandelen om te kijken of we mnt Fuji zouden kunnen zien. Hij is tenslotte maar 20% van het jaar echt goed zichtbaar. En we hadden geluk!
Na de nodige plaatjes vanaf de kant van het meer liepen we snel door richting de afvaart plaats. De eerste touringcar bussen vol met Amerikaanse toeristen werden inmiddels al uitgelaten en we wilde niet als laatste aan boord. Bij het controleren van onze passen werden we in het Japans er op gewezen dat we ook het kaartje konden upgraden. Voor 3 euro pp konden we eerste klas naar de overkant varen, wat zo veel betekende als dat je dan op de voorzijde van het schip mocht komen in een aparte ruimte afgescheiden van de reguliere kaartjes. 6 euro lichter mochten we als eerste aan boord, werden we vriendelijk verwelkomt door de gehele staf, en konden we in de schaduw op de punt van de boot plaatsnemen. Goede deal! Slechts een ander stel had ook de upgrade gedaan dus zonder al te veel mensen hebben we tijdens de 45 min overtocht van mnt Fuji kunnen genieten. Na afloop mochten we als eerste van boord nadat we de kapitein gedag hadden gezegd.
Door de overnachting in Moto-Hakone loop je qua tijd en route al een tikje voor op alle dagtoeristen uit de omgeving wat ook erg fijn is qua drukte. En omdat we de route nu tegenover gesteld reizen dan de dagtoeristen hebben we extra geluk. In de skilift hebben we prima uitzicht en bij de tweede skilift hebben we de gehele cabine voor onszelf. Een flink contrast met de mensen in tegenover gestelde richting reizen die hutje mutje met 20 man in de cabine staan. Voor iedereen die deze kant op komt, overnachting in Moto-hakone is aan te raden!
Rond een uur of 14 komen we weer in Shinjuku aan, halen we onze bagage weer op en checken we voor 2 nachten weer in ons hotel waar we de andere dagen ook zaten. Het hotel voelt al vertrouwd. In plaats van de 10e etage zitten we nu in dezelfde kamer op de 3e etage. Na het inchecken is het tijd voor de was. Het is de afgelopen dagen rond de 30 graden geweest en alles ruikt naar een combinatie van japans eten gemixt met zonnebrand. In het hotel staan naar de lounge/ontbijtruimte wasmachines en drogers die je tegen betaling van 200 yen (1,30 euro) kan gebruiken. Wasmiddel haal je uit de automaat (30 yen = 20 cent) en 40 min later ruikt alles weer fris.
Mijn vader heeft ondertussen een waslijn in de kamer opgehangen en met de airco op standje hoog duurt het een nachtje voordat alles droog is.
Vrijdag
Vanochtend kunnen we maar slecht ons bed uitkomen. Net op tijd haasten we ons naar beneden voordat het ontbijt buffet om 9 uur sluit. Eén week op reis voelt al, bijna als een maand. Onze spieren protesteren een beetje als we op weg gaan naar het Japanse parlement. We gaan een bezoek brengen aan the House of Counselors, zoals ik het heb begrepen lijkt het een beetje op de eerste kamer in Nederland. Maar eerst even een korte Starbucks stop in het Kasumigaseki Building de eerste wolkenkrabber van Japan en ook de wijk waar de rechtbank van Tokyo zich bevind. (Voor meer over het Japanse rechtsysteem https://www.nichibenren.or.jp/en/about/judicial_system/judicial_system.html) Snel haasten we weer de heuvel op om op tijd te zijn voor onze tour bij het House of Counselors en verbazen we ons over de vele beveiliging op straat en bij de gebouwen.
Het House of Counselors controleert het House of Representatives. Bij die laatste kunnen we niet op bezoek want dan hadden we 2 weken geleden een verzoek moeten indienen.
Ze zitten echter in hetzelfde gebouw een soort van witte huis gebouwd in de jaren 20 van de vorige eeuw. Onder leiding van een Japans sprekende tourguide/beveiligingsbeambte gaan we in een lange rij van twee aan twee (!) door het gebouw heen. Voor degene die geen Japans spreken is er een boekje beschikbaar in het Engels. De tourguide spreekt zeer enthousiast en beelden met zijn handen, zodat we kunnen afleiden waar we moeten kijken. Ook krijgen we een blik in de Keizerlijke kamer, waar de Keizer verblijft als hij het parlementaire jaar opent. De tour wordt afgesloten met een rondje door de tuin en een fotomoment voor het gebouw.
Tijd voor de lunch! Met de metro reizen we naar de wijk Roppongi en hier komen we tot mijn verbazing een vestiging van de Shake Shack tegen. Toen ik 20 jaar geleden naar New York reisde was dit nog de enige vestiging met hele lekkere hamburgers. Toen heb ik 40 min in de rij gestaan voor mijn hamburger. Inmiddels zijn ze uitgegroeid met 400 vestigingen wereldwijd. Na de veel te dure lunch voor Japanse begrippen (4000 yen = 27,50 euro totaal ongeveer het dubbele wat je normaal met zijn tweeën kwijt bent) bekijken we ook nog de Lego store in deze wijk. Grappig om te zien dat iedere wijk van Tokyo weer zijn eigen specifieke kenmerken heeft. In deze wijk kan je net als in Ikebukuro en Ginza in de enorme winkelcentra prima shoppen.
De regen neemt steeds meer toe en we besluiten om onze voeten even wat rust te gunnen. We pakken de metro terug naar het hotel en doen het de rest va de middag even rustig aan met wat netflixen en de treinreserveringen plannen voor de komende 2 weken. Morgen verhuizen we naar de andere kant van Tokyo (ongeveer een uurtje met de metro) en dan gaan we vanaf maandag naar het noorden van Japan!
En dank voor alle leuke reacties tot nu toe. We hebben wat problemen met het uploaden van onze foto’s hopelijk komt dat snel goed. Voor foto’s zie de aparte foto map - de fotos onder de map Hakone horen bij dit verhaal.
Naar de Berg
Sinds onze eerste reis staat de bestemming van vandaag op het programma: mount fuji zien. De vorige keren sneuvelde echter deze bestemming vanwege of een vol programma of vulkanische activiteiten of vanwege een onverwacht snelle terugreis. Vandaag gaan we er eindelijk naar toe. Gisteren hebben we onze tassen zo gepakt dat we vandaag en morgen alleen met een dagrugzak kunnen lopen.
Vanmorgen na het ontbijt hadden we een snelle checkout en we hadden gehoopt dat we onze grote rassen in het hotel konden achterlaten. Morgen middag checken we namelijk weer in in hetzelfde hotel in Shinjuku. Helaas was dat niet mogelijk dus liepen we om half 9 s ochtends buiten te slepen met onze dagrugzakken en grote tassen. Mooi detail is dat het hier inmiddels 25 graden in de ochtend is en een strakblauwe lucht. Gelukkig konden we onze tassen tegen betaling van 12 euro een nachtje achterlaten bij de trein organisatie waar we de Hakone Free pass hebben gekocht.
Met deze pas kunnen we de komende 2 dagen onbeperkt reizen in het Hakone gebied nabij mnt Fuji. Van bergtreintjes tot bussen en van kabelbanen tot een piratenschip. De meeste mensen doen in een keer een rondje door het gebied. Wij hebben voor 42 euro pp een 2 daagse pas en de snelle express verbinding gekocht in de romance car. Dit is een trein met fijne stoelen en grote ramen naar buiten.
Op het station kwamen we er achter dat we vergeten waren om te pinnen. In Nederland geen probleem je loopt naar de eerste automaat die je tegenkomt. Hier in Japan zijn er niet zo heel veel automaten waar je terecht kan. Bij de 7-eleven (supermarkt) staat echter een pinautomaat waar ook wij kunnen pinnen. Cash is hier nog steeds makkelijker. Dus voordat we de trein konden pakken eerst op zoek naar een 7-eleven. Met behulp van google maps was die ook snel vindbaar en konden we echt van start.
Op het perron was het even zoeken naar de juiste rij voor onze treinwagon. De treinen rijden op de seconde nauwkeurig maar dat vraagt ook actie van de treinreizigers. Je staat bij jouw car number in de rij terwijl een schoonmaakploeg de trein weer spik en span maakt. Ook draaien ze alle stoelen in de juiste richting, achteruit rijden is er niet bij in Japan. Op het moment dat de trein schoon is gaan de deuren open en loopt iedereen als een rijtje lemmings de trein in. Hup hup hup want met 2 min moet iedereen (!) op zijn gereserveerde plek zitten. Op de exacte seconde van 10 uur beweegt de trein naar voren. De conducteur komt de kaartjes checken en buigt netjes bij binnenkomst en bij het verlaten van de wagon.
Heerlijke service. Wellicht moet de NS een keer op studiereis naar Japan.
In de trein zien we het terrein veranderen. Van een drukke stad naar een heuvelrijk en later bergrijk landschap. In de buurt van Odaware krijgen we een eerste blik op mnt Fuji! Zo’n 80% van het jaar is de berg niet zichtbaar omdat hij dat in een deken van wolken wordt gehuld. Vanmorgen was hij volledig zichtbaar! We hebben geluk en hopen dat we later op de dag net zo’n blik hebben.
Op het station van Hakone lunchen we eerst voordat we ons in de toeristen massa storten. We zijn zeker niet de enige die vandaag naar Mnt Fuji komen kijken. Rond 12 uur pakken we het steilste bergtreintje van Japan. Zigzaggend kruipen we naar boven. In Gora stappen we weer uit en lopen we snel het postkamer van Gora binnen voor onze Gotochi kaarten. Dit zijn kaarten met toeristische afbeeldingen van de betreffende provincie. Je kan ze alleen kopen op de plek die is afgebeeld. Van onze reizen in Japan hebben we inmiddels een mooie collectie. En de afbeelding met mnt fuji mag niet ontbreken.
Vervolgens klimmen we de bergop met een funicular. Met een flink stijgingspercentage maken we meerdere stops voordat we boven aan de berg weer uitstappen.
Boven op de berg vinden we het start station van de kabelbaan die ons over de bergen naar een nog hoger gelegen gebied brengt. Hier komen we ook twee belgen tegen die ons vragen hoe wij aan ons cash geld komen. Zij hadden meerdere atm’s zonder resultaat geprobeerd. Hier kopen we ook ons stempelboekje waar we op iedere stop een stempel kunnen zetten. Leuk souveniertje.
In de kabelbaan wachten we rustig op mnt fuji ergens moet hij hier zichtbaar worden. Terwijl we over de stomende en naar sulfer ruikende (rotte eieren lucht) vulkanisch gebied zweven zien we plots de vulkaan. De top is nu nog besneeuwd, daardoor valt hij niet zo goed op. Op het bergstation bewonderen we de sulfervelden van de andere kant en koopt mijn pa een pakketje van 4 zwarte eieren die zijn gekookt in de warme vulkanische berg. De legende die ze erbij vertellen is dat je door het eten er 7 extra levensjaren (per ei?) bij krijgt.?
We vervolgen de kabelbaan naar beneden waar we precies op tijd zijn van de afvaart van ons schip, een enorm piratenschip. Deze boot brengt ons in 3 kwartier naar de overkant van het meer. Vanuit hier is het nog maar 2 stops met de bus naar ons hotel voor 1 nacht: Hotel Ra Kuun. https://www.rakuun.com/en/ Het is nog rustig in het hotel als we rond 16 uur inchecken. Mooi moment om de onsen even uit te proberen voor het avondeten. Het is vulkanisch gebied waar we zitten dus veel hotels hebben warme baden met loeiheet water met sulfer. Na een minuut of 20 in het zeer warme binnenbad verhuis ik nog even naar het nog warmere buitenbad met uitzicht op de valei beneden. Binnen 5 minuten voel mij net een gekookt ei. Waarschijnlijk ruik ik inmiddels ook zo door het sulfer water ;-)
Wij gaan even eten. Tot morgen!
Met onze voeten in de kunst
We hadden besloten om het vandaag wat rustiger aan te doen. Gisteren hadden we al bijna 20.000 stappen gezet. Dus vandaag iets rustiger mocht wel. Tenslotte hebben we vakantie.
Vanochtend daarom naar het SOMPO museum geweest met een tentoonstelling van schilderijen die door Franse vrienden van van Gogh waren gemaakt en uiteraard één van de 7 versies van de zonnebloem schilderen van Van Gogh zelf.
Daarna doorgelopen naar de Shinjuku Gyoen garden aan de andere kant van het Shinjuku station. Dit is echt een (Japanse) tuin om even tussen de omringende wolkenkrabbers tot rust te komen en één te worden met de natuur.
Beide activiteiten sloten heel goed aan bij ons bezoek aan ‘teamLab*Planets’ want daar sta je in sommige kamers op blote voeten tot je kuiten in het water of liggend op een spiegelvloer te genieten van digitale kunst, bewegende planten en video beelden die je letterlijk uit evenwicht brengen. Deze kunstvorm overkomt je en iets dat je moet meemaken zo geweldig mooi en bijzonder is dit. (Link op YouTube niet ons filmpje https://youtu.be/Toyq0cjIARs)
Al met al bleken we deze dag meer stappen gemaakt te hebben dan gisteren. Morgen gaan we naar Mount Fuji.
Eerste hulp bij aardbevingen
Om kwart over zeven hoor ik een muziekje in de hotelkamer. Nog ver in dromenland kan ik het niet goed plaatsen. Het geluid wordt steeds harder en blijkt de wekker van mij pa te zijn. Kwart over zeven hè terwijl het vakantie is! Maar het is een goede zet. Om 8 uur schuiven we in de rij aan voor het ontbijt. Met een plastic handschoen aan tegen corona scheppen we het een en ander bij elkaar. Van croissantje tot lauwwarme rijst driehoekjes , een aubergine prutje en knakworsten. En met een bekertje jus d’orange erbij en we hebben een heerlijk internationaal ontbijt in ons Japanse business hotel. (Toyoko inn hotels circa 60 euro per nacht - aanrader!)
Na een korte stop op de kamer na het ontbijt gaan we om zoek naar het VVV kantoor. Die vinden we op de derde etage van een hoog gebouw direct naast het busstation op dezelfde etage. Bij deze miljoenen stad denken ze in lagen of verdiepingen. Restaurants kan je op allerlei etages vinden dus niet alleen op de begane grond. Busstations zijn we tot 5 hoog tegen gekomen. T’is even wennen maar als je het eenmaal weet is het best logisch.
Vanuit de VVV krijgen we het adres waar we een nieuwe ov kaart voor mij (nienke) kunnen kopen en dan kunnen we echt op pad door Tokyo.
Eerste stop van vandaag is het disaster learning center. Een gratis centrum boven het brandweer station in Ikebukuro waar Japanners kunnen leren hoe ze moeten reanimeren, brandjes blussen en wat je moet doen in geval van een aardbeving. Vooral dat laatste was voor ons interessant. Dus redelijk snel na aankomst werden we in een groep ingedeeld om dat te leren. In het japans en engels kregen we de instructie om je klein te maken en vooral je hoofd met je tas te beschermen of onder een tafel te duiken. Dat laatste mochten we ook direct in de praktijk brengen op een bewegende vloer die de great earthquake van 2011 nabootst (die van de Tsunami en de kerncentrale). Een 9 op de schaal van richter met een 7 intensiteit. De hoogste intensiteit van aardbevingen. En dat was best heftig. We hadden onze Japanse groepsgenoten al gezien bij hun oefening, maar om het zelf te ondergaan was bijzonder. Het is bijna niet te doen om je aan een tafelpoot vast te houden terwijl je voor een halve minuut door elkaar wordt geschud. Voor een indruk (niet ons filmpje. https://youtu.be/d5t09ybNUuI of deze https://youtu.be/NDZB02QmnPE) Na afloop kregen we ook nog een film te zien over deze aardbeving. Met een praatje via een vertaal apparaatje namen we afscheid van de vriendelijke medewerkers. Laten we hopen dat we de nieuw verworven kennis niet in de praktijk hoeven te brengen.
Na de korte cursus was het tijd voor lunch en zijn we naar het Sunshine city shopping mall gegaan. Hier staat ons hotel van de reis uit 2010 waar we een allereerste kennis making met Japan hadden. Vloeren vol restaurants en bijzondere winkels. Hier vinden we een restaurantje waar we noodles met tomaat,kaas en vlees (dat we voor het gemak maar spaghetti soep hebben gedoopt) serveerden en 12 euro armer voor twee grote borden en wat te drinken stonden we een uurtje later weer buiten. Medewerkers spreken nauwelijks Engels dus je kiest hier van een plaatjes menu met beperkte engelse uitleg. Bij andere restaurants hebben ze plastic schaalmodellen in de etalage staan van hun gerechten. Kan je gewoon handig aanwijzen wat je wilt hebben en de prijs staat er direct bij. Bij veel restaurants hebben ze ook stoelen buiten staan waar je in de wachtrij kan wachten op een vrijgekomen plek. We hebben inmiddels geleerd dat je daarvoor wel eerst het formulier bij de kassa moet invullen met je naam en aantal personen. Anders kan je lang wachten op een plekje….. en met de gewone alfabet letters en een niet Aziatisch uiterlijk weten de medewerkers je toch makkelijk te vinden.
In de middag was het tijd voor Harajuku een gebied waar je het nieuwste van het nieuwste kan vinden op kleding gebied. Op zondag verkleden mensen zich hier graag (gaan we zondag zien) en vandaag konden we ons verbazen aan de outfits in de winkels en de laatste trends in snacks. Van aardbeien op een stokje winkels tot cordon bleu op een stokje winkels. Ook vind je hier een dierenwinkel met puppy’s en kittens in glazen kooitjes (erg zielig!) af en toe lopen we langs een winkel en verbazen ons erover dat die winkels rendabel zijn. Van hello kitty cafes, snoopy en Pokémon winkels tot winkels die zich hebben gespecialiseerd in bloementjes verwerkt in het glas van een potje. En ken je van die automaten vroeger bij de supermarkt waar je na inworp van geld een soort verrassingsei er uit kon draaien? Winkels(!) vol met allerlei soorten van dat soort automaten (wat doe je er mee!?)Net als de winkels vol met kermis grijpautomaten. Maar met een stad met 37 miljoen inwoners zullen ze vast genoeg klanten hebben.
Ook vind je hier een van de 4 3D reclame schermen in Tokyo. Hier zijn vier dieren uit het sprookje de muzikanten uit Bremen te zien
https://youtube.com/shorts/pOtmtgfL4HE
In onze hotel wijk heb je er ook zo’n billboard maar daar “woont” een kat die ieder kwartier te voorschijn komt https://youtu.be/8sFZZY_C0g4deze zagen we vandaag (Zero Gravity)https://youtube.com/shorts/gqNRUdZDtdc
Iedere paar weken verandert ook het filmpje maar de dieren blijven hetzelfde. Mooi gedaan en ook een leuke manier om je billboard onder de aandacht te brengen. Het worden bijna attracties op zich.
Nu weer even terug in het hotel om onze voeten weer wat rust te gunnen. Dan gaan we straks weer verder.
Thuiskomen in Tokyo
Na een vlucht van 13,5 uur komen we in Tokyo aan. Hier valt direct op dat het warm en benauwd is. De airco’s staan overal flink te loeien. Nog voordat we bij de douane aankomen krijgen we een warmte camera op ons gericht. Corona is hier wel weg maar je kan maar beter zeker zijn dat het niet het land binnenkomt. Dus bij iedereen wordt gecontroleerd of je temperatuur niet te hoog is. Na de douane met fotoshoot en vingerscans en zorgvuldige tassen controle staan we plotsklaps in de aankomst hal. Ok dat ging best vlot.
We gaan op zoek naar ons wifi ei die bij het postkantoor vooruit is gestuurd. Na vele buigingen van de postbeambte vinden we een bankje om even rustig te zitten. De wifi activeren we direct, een must in dit digitale land. Bepakt en bezakt vertrekken we vervolgens naar het treinstation onder de luchthaven. Een immense drukte met geluidjes, tourguides en lange rijen voor de treinkaartjes verkoop, overvalt ons een beetje. We zijn zeker niet de enige toeristen die naar Tokyo willen. Met hulp van een vriendelijke Infobalie dame worden we met de nodige buigingen verwezen naar de doe-het-zelf kaartjes automaat ipv de lange wachtrij voor de loketten. We schuifelen met een jetlag hoofd naar de automaat en proberen de automaat te ontcijferen (waar zit de knop voor de Engelse taal?) al snel staat er een Japan Rail medewerker naast ons die behendig de juiste knoppen indrukt en ons de juiste vragen stelt. Beduust staan we 2 minuten later met 4 kaartjes in ons handen met Japanese tekens. En instructies waar we het spoor kunnen vinden. We hebben tickets naar Shinjuku station waar bij op loop afstand ons hotel ligt. Het is een rit van 1,5 uur (Tokyo is nu een maal een hele grote stad). Snel nog een korte stop bij de Starbucks voor een nodige bak koffie. Ook concluderen we daar dat we het reizen in de afgelopen paar jaar zijn verleerd. We hebben nu al te veel bagage bij ons. We zijn niet scherp door de jetlag en voelen ons een tikje overspoelt door alle indrukken.
We zijn inmiddels 24 uur wakker. Met de Narita Express zoeven we even later de luchthaven uit richting Tokyo. De eerste rijstveldjes en de typische Japanse architectuur is direct zichtbaar. Hoe dichter we bij de stad komen hoe drukker en voller het wordt. Op Shinjuku station is het een mierennest van mensen. We besluiten even te gaan lunchen op het station en bestellen bij de automaat (met Engelse vertaalknop) een Tonkatsu curry met rijst. Langzaam aan komen herinneringen van vorige reizen terug. In het hotel moeten we nog even wachten voordat de kamer gereed is maar zodra we de kamer binnenkomen willen we maar een ding. Slapen! Binnen 5 min zijn we in diepe slaap en worden we 1,5 uur later hardhandig uit onze slaap gewekt. Even opfrissen en hup naar buiten om in het ritme te komen. We verwonderen ons aan de nieuwe gebouwen met restaurants en entertainment. En ook de dandy cafés zijn overduidelijk aanwezig, net als de cafés met bikini dames. Ons hotel zit in een levendige buurt zeg maar de red light district van Tokyo maar dan zonder de dames achter het raam. Hier zijn het vooral heren die dames vergezellen op een leuke dates en wellicht meer. In de wijk vallen ze goed op door hun kleding, haardracht in alle kleiren van de regenboog en ook op de schreeuwerige vrachtwagens die rondjes tijden met hoofden van de laatste voor Japanse dames aantrekkelijke types. We eten snel jog even wat bij Cafe Gusto een keten dat in de top 10 van beste restaurants in Japan staat. We worden daar verrast met robots die je eten komen brengen met een katten uiterlijk. Ook hier is te weinig personeel voor de horeca maar wel creatief opgelost. Moe en voldaan lopen we terug naar ons hotel en kijken nog even naast het hotel hoe Japanners een balletje weg meppen met baseball bats. Tijd om te gaan slapen! Tot morgen!
