Vandaag staat een bezoek aan het Unesco gebied Hiraizumi op de planning. Vanuit Ichinoseki is dit dorp in 8 minuten met een lokaal treintje te bereiken. Hiraizumi is gebouwd in de 11e en 12e eeuw. Vier generaties van de ?shu Fujiwara clan regeerden hier en bevochten een groot gebied vanaf de stad Fukushima tot het noorden met Hiraizumi in het midden als hoofdstad. Alle (inmiddels gerestaureerde) oude tempels, gebouwen en musea liggen verspreid om het huidige dorp tegen een heuvel op. Gelukkig rijd er een gratis busje rond maar die rijdt helaas maar eens in het uur, dat gaat dus niet. Lopen valt af want de bijzondere plekken liggen op te grote afstand. Omdat we in Japan nog nooit hebben gefietst, besluiten we om ze te huren maar wel eentje met een ‘elektrische hulpmotor’ volgens de folder. Het zijn voor Japanners normale maat fietsen, maar in Nederland is het maat ‘kinderfiets’. We krijgen in het Japans geduldig uitleg over de bediening en gaan op pad…. Dat is even wennen dat links rijden. Die hulpmotor wil harder dan dat ik wil en rotondes moet je ook andersom nemen. Maar na een 100 meter gaat het aardig.

We volgen de busroute en komen eerst langs de M?tsu-Jo tempel met een mooie Japan tuin. Ze hebben handige tekst bordjes voor je selfies. Ook zit er een monnik om ons Goshuin stempelboekje (google maar even) te kalligraferen.

Met de elektrische fietsen zijn de heuvels makkelijk te nemen. Bij de laatste tempel moeten we 800 meter de heuvel op lopen want fietsen mag daar niet. Dat valt even tegen maar er is boven genoeg te zien en naar beneden gaat immers een stuk makkelijker. Boven bij de tempel komen we witte drap tegen in een boom. We staan er vertwijfeld bij te kijken. Een vriendelijke Japanse dame verteld kero kero baby of te wel een baby boomkikker.

Ondertussen miezert het wat en we volgen de busroute naar het einde voor het restaurant. Je bestelt en betaalt je eten via een automaat. De Google vertaal app komt weer van pas om de gerechten te lezen en een keuze te maken. We krijgen 2 bonnetjes: nr 82 en 83. De dames in de keuken gaan aan de slag en als ons eten klaar is roepen ze het nummer (in het Japans uiteraard). Gelukkig staan ze ook naar ons te wuiven en te wenken. De andere gasten in het restaurant kijken meewarig op: “Ach buitenlanders… tja.” Nienke koos voor ‘rijst met curry’ en ik voor ‘wilde groente met soba noodles’. Een van de andere restaurantbezoekers schiet ons ook te hulp en brengt ons de glaasjes water en servetjes…waren we vergeten. Het blijven behulpzame mensen die Japanners en het eten smaakte prima.

Terug bij het hotel maken we plannen voor het avond eten. Hoewel de stad 125.000 mensen heeft is het aantal restaurants op loopafstand van ons hotel dun gezaaid. We doen verschillende pogingen maar alle restaurants die we vinden zijn dicht. Blijkbaar is dinsdagavond geen restaurant avond hier. Het hotel heeft alleen ontbijt. Het wordt uiteindelijk een supermarkt maaltijd die we in onze hotelkamer kunnen maken, noodles waar je kokend water overheen giet. Prima als maagvulling al valt de smaak niet tegen. We hebben al even gegoogled, morgen in Niigata moeten we geen probleem hebben met het vinden van een restaurantje.