Zondag ochtend zijn we met de super express shinkansen in 2,5 uur van Kanazawa naar Tokyo gereisd. Voor we denkt dan rustig vanhet landschap te kunnen genieten komt bedrog ui, het grootste deel gaat via lange tunnels door de bergen. Soms zo lang dat onze wifi er mee ophield. bij het inchecken in Tokyo krijgen we exact dezelfde kamer als waar we 3 weken geleden zijn gestart :-)

We lopen nog een rondje Yoyogi park en zien de Rockabillies nu wel rocken in het park op zondagmiddag. In de avond eten we op een van de weinige terrasjes in de wijk. En dan komt het inpakken van al onze spullen. Het duurt even voordat we alles in de juiste tas hebben gepropt, we hebben ongemerkt een grote stapel aan brochures, bonnentjes en folders verzameld. Een deel gaat mee en een deel beland toch echt in de prullenbak. Maandag aan het einde van de ochtend vertrekken we met de airport express naar luchthaven Narita. We maken onderweg een emergency stop, wat bij ons even doet denken aan de aardbeving van 8,5 op de schaal van Richter die we een aantal jaar eerder meemaakten in de trein. Via het omroepsysteem komen een hoop berichten in de Japanse taal en 10 minuten later rijden we weer verder zonder te weten wat er nou precies aan de hand was.

Tegen 17:00 uur mogen we boarden en keurig op tijd vertrekken we naar Seoul waar we een tussenstop hebben. Hier moet iedereen uit het vliegtuig voor een paspoort en security check. Bij de scanstraat gaat het alleen even mis. Ik (Nienke) zit niet goed op te letten en ik kom met mijn ringvinger gemeen hard klem te zitten tussen de bakken van de scanstraat. Als ik even later voor een icepack vraag, ik wil over drie weken immers wel mijn ring omkunnen doen, geeft de dame van de infobalie dat ze 911 heeft gebeld en er een ambulance onderweg is. Als ik aangeef dat ik alleen graag een ice pack wil hebben, herhaalt ze nadrukkelijker dat dat in orde komt omdat de ambu onderweg is. Ik ben veels te moe om tegen te stribbelen en wacht geduldig op de ambulance. Binnen 5 minuten heb ik een 4-koppig medisch team om mij heen, krijg ik onbegrijpelijke vragen in het Koreaans-Engels en gaan ze van start om een spalk aan te leggen. ”Jongens ik heb graag alleen een ice pack“ . Met mijn vinger dik in het verband met een plastic spalk en de vraag of ik mee ga naar het ziekenhuis, geef ik nogmaals aan dat dat niet gaat gebeuren en dat ik graag alleen een icepack wil hebben voor mijn bloeduitstorting. Dan komt het administratieve proces omdat ik niet mee wil naar het ziekenhuis. Uiteindelijk krijg ik dan toch een icepack en ik moet eerst mijn vinger uit een spalk wurmen omdat het verband wel heel dik is aangelegd dat de koelende werking van een icepack niet voelbaar is. Mijn vader grapt vervolgens; hey nu ben jij ook gewond geraakt tijdens vakantie, nu moeten we de vakantie nog een keer over doen. (als verwijzing naar de reis van 2018) En we grappen nog een beetje of een beknelde vinger ook toegang zou geven tot de business class. Helaas was dat niet mogelijk.

Na een lange vlucht van 13 uur landen we vanmorgen keurig op tijd op Schiphol. We zijn weer thuis!

Dank aan iedereen die heeft meegelezen en aan iedereen die heeft gereageerd.
Dit is ons laatste berichtje van onze vakantie. Tot de volgende reis!

gr. Henk en Nienke

p.s. met mijn vinger gaat het na het icepack stukken beter :-)