Weer thuis!

Zondag ochtend zijn we met de super express shinkansen in 2,5 uur van Kanazawa naar Tokyo gereisd. Voor we denkt dan rustig vanhet landschap te kunnen genieten komt bedrog ui, het grootste deel gaat via lange tunnels door de bergen. Soms zo lang dat onze wifi er mee ophield. bij het inchecken in Tokyo krijgen we exact dezelfde kamer als waar we 3 weken geleden zijn gestart :-)

We lopen nog een rondje Yoyogi park en zien de Rockabillies nu wel rocken in het park op zondagmiddag. In de avond eten we op een van de weinige terrasjes in de wijk. En dan komt het inpakken van al onze spullen. Het duurt even voordat we alles in de juiste tas hebben gepropt, we hebben ongemerkt een grote stapel aan brochures, bonnentjes en folders verzameld. Een deel gaat mee en een deel beland toch echt in de prullenbak. Maandag aan het einde van de ochtend vertrekken we met de airport express naar luchthaven Narita. We maken onderweg een emergency stop, wat bij ons even doet denken aan de aardbeving van 8,5 op de schaal van Richter die we een aantal jaar eerder meemaakten in de trein. Via het omroepsysteem komen een hoop berichten in de Japanse taal en 10 minuten later rijden we weer verder zonder te weten wat er nou precies aan de hand was.

Tegen 17:00 uur mogen we boarden en keurig op tijd vertrekken we naar Seoul waar we een tussenstop hebben. Hier moet iedereen uit het vliegtuig voor een paspoort en security check. Bij de scanstraat gaat het alleen even mis. Ik (Nienke) zit niet goed op te letten en ik kom met mijn ringvinger gemeen hard klem te zitten tussen de bakken van de scanstraat. Als ik even later voor een icepack vraag, ik wil over drie weken immers wel mijn ring omkunnen doen, geeft de dame van de infobalie dat ze 911 heeft gebeld en er een ambulance onderweg is. Als ik aangeef dat ik alleen graag een ice pack wil hebben, herhaalt ze nadrukkelijker dat dat in orde komt omdat de ambu onderweg is. Ik ben veels te moe om tegen te stribbelen en wacht geduldig op de ambulance. Binnen 5 minuten heb ik een 4-koppig medisch team om mij heen, krijg ik onbegrijpelijke vragen in het Koreaans-Engels en gaan ze van start om een spalk aan te leggen. ”Jongens ik heb graag alleen een ice pack“ . Met mijn vinger dik in het verband met een plastic spalk en de vraag of ik mee ga naar het ziekenhuis, geef ik nogmaals aan dat dat niet gaat gebeuren en dat ik graag alleen een icepack wil hebben voor mijn bloeduitstorting. Dan komt het administratieve proces omdat ik niet mee wil naar het ziekenhuis. Uiteindelijk krijg ik dan toch een icepack en ik moet eerst mijn vinger uit een spalk wurmen omdat het verband wel heel dik is aangelegd dat de koelende werking van een icepack niet voelbaar is. Mijn vader grapt vervolgens; hey nu ben jij ook gewond geraakt tijdens vakantie, nu moeten we de vakantie nog een keer over doen. (als verwijzing naar de reis van 2018) En we grappen nog een beetje of een beknelde vinger ook toegang zou geven tot de business class. Helaas was dat niet mogelijk.

Na een lange vlucht van 13 uur landen we vanmorgen keurig op tijd op Schiphol. We zijn weer thuis!

Dank aan iedereen die heeft meegelezen en aan iedereen die heeft gereageerd.
Dit is ons laatste berichtje van onze vakantie. Tot de volgende reis!

gr. Henk en Nienke

p.s. met mijn vinger gaat het na het icepack stukken beter :-)

Nat, natter, natst

In Kanazawa worden we wel een beetje verrast door een tropische storm. Als we kijken of het die dag nog droog gaat worden zien we dat er 100 mm regen wordt voorspeld. Vanuit het hotel krijgen we paraplu’s mee maar die hebben echt geen enkele zin. Tegen de middag zijn we tot ons ondergoed nat geregend en besluiten we maar de rest van de dag in het hotel uit te zitten. Netflix werkt hier ook en we kijken een aantal afleveringen van favoriete series die we in Nederland nog niet kunnen zien.

Op het nieuws lezen we dat er in diverse gebieden (o.a. Nagoya waar we eergisteren nog waren) overstromingen zijn, dat de shinkansen gestopt is met rijden en dat er ook een aantal mensen zijn overleden/ vermist zijn door overstromingen en landverschuivingen.

Op zaterdag is het feest in Kanazawa! Hyakumagoku Matsuri zoals ze hier zeggen. Ze vieren dat een flink aantal eeuwen geleden de kasteelheer het nieuwe kasteel in gebruik nam. Het weer is weer net zo stralend en zonnig als voor de tropische storm. We lopen al vroeg door de stad en overal waar we kijken zijn mensen bezig met voorbereidingen. Winkels die stalletjes met eten en drinken buiten zetten als mensen die met een kleedje op de grond zitten in afwachting van de parade die vanmiddag om 14 uur plaats gaat vinden. Je kan er maar vroeg bij zijn voor een goede plek. We lopen naar het kasteel waar diverse optredens zijn onder andere door een ninja-versie van K3. Met dansen en zingen vermaken ze iedereen die bijna tot hun enkels zijn weggezakt in het nattige en zompige grasveld. Op de markt met standjes van bedrijven en toeristische organisaties krijgen we waaiers uitgedeeld om de warmte weg te wapperen en ik (nienke) doe nog mee met een enquête en mag vervolgens een cadeautje (brilpoetsdoekje) uitzoeken. Best gezellig hier.?We kunnen op de foto met transformers, ninja’s en krijgers in zware bepantserde kleding.

Bij het eetgedeelte bestellen we frietjes van 30 cm lang die we zowel naturel als met viseitjes kunnen bestellen. We kiezen voor de naturel versie?In de middag zoeken we een plekje langs de route voor de parade. Het lijkt een beetje op de sfeer voor het bloemencorso. We worden nog geïnterviewd door de lokale krant en dan kan de parade beginnen. Van drumbands tot dames in Kimono, van de brandweer die hun kunsten op houten ladders laten zien tot grote draken die het op de kleine kinderen langs de route gemunt hebben. Na 2 uur (!) wordt de parade afgesloten met een actrice en een acteur die de kasteelheer en zijn vrouw moeten voorstellen uit 1500. Gezien de reacties uit het publiek zijn het voor Japan zeer bekende acteurs. Ook verschillende televisie zenders zijn bij de parade aanwezig om alles vast te leggen met diverse kleurrijke presentatoren. We vermaken ons prima!

In de avond lopen we langs het light festival wat hier net zoveel betekent als verlichtte gebouwen. In de drukte lopen we weer terug naar ons hotel en staat er 17 km loopafstand voor vandaag op onze horloges.

Vanmorgen was het weer koffers inpakken voor de treinreis naar Tokyo. Op het station kopen we nog wat te eten en drinken onderweg. Op het bankje op het perron is het een herrie van riedeltjes en geluiden. In Japan heeft iedere trein zijn eigen geluid. Zo zijn we de muziek van de paddenstoelen van de Efteling al een keer tegen gekomen. Die geluidjes blijven doorspelen als de trein stil staat. Ook roltrappen, liften en trappen hebben een vogelgeluid wat waarschijnlijk handig is voor blinden en slechtzienden. Dan heb je de perronchef die met een microfoon de treinen aankondigt alsof hij op de kermis staat. “En een heeleeee goedemorgen dames en heren op spoor 11 staat bijnaaaaa gereed de shinkansen naaarrrrrr Tokyo! Blijf achter de barrières en wacht tot de trein stillll staaaaaaaat” En je hebt de reguliere omroepdame die hetzelfde nogmaals vertelt op een bandje in het Japans, Engels, Chinees en Koreaans. En een omroepdame die er in het Japans doorheen kletst. En de kracht van herhaling kennen ze hier ook dus herhalen ze het gewoon nog een keer of 4 voordat de trein er echt daadwerkelijk staat. Het is dat ik nog niet helemaal wakker ben, anders zou ik knettergek van al die informatie worden. In de trein zelf is het hier gebruikelijk dat je je mond houdt, bellen, muziek luisteren en zelfs te hard typen op een toetsenbord wordt niet gewaardeerd en je wordt er op aangesproken als je te veel herrie maakt. Dus nu eerst heerlijk bijkomen in de rust. We zijn weer op weg naar Tokyo!

Kyoto,

Het was even stil vanuit onze kant maar er is zo veel te doen In Kyoto! Als voormalig keizerlijke stad heb je hier heel veel tempels, maar ook veel mooie musea en heel veel winkels en restaurants. We slapen in hetzelfde Toyoko Inn hotel als de allereerste reis in 2009 naar Japan. Net buiten het Shijo station in het hart van het winkelgebied. In dit winkelgebied mag je ook buiten niet roken en als je de stad bevuilt staat er een boete op van 230 euro. Maar net als alle andere steden in Japan is Kyoto perfect schoon.

Net na aankomst hebben we onze vaste activiteiten. Eerst naar de tourist information voor een stadskaart, leuke dingen en evt activiteiten die er te doen zijn. We halen ook wat broodjes voor de lunch. En als we die buiten het station opeten (zittend op een muurtje, het is not done om lopend iets te eten of te drinken in Japan) zien we het centrale postkantoor van de stad voor de locale Gotochi kaarten.

Met de metro gaan we twee haltes naar het hotel. Het is net even te ver lopen (30 min) met twee zware koffers. In het hotel moeten we even wachten op onze kamer en nadat we de koffers gedropt hebben, lopen we de lange winkelstraat met Gucci, Louis Vutton winkels door. In de zijstraten vind je de wat normalere winkels en kilometers aan eettentjes. We kiezen voor een Okinomiyaki restaurant een soort Japanse pannenkoeken met groenten en vlees.

Gisteren was een wandeldag. Allereerst nog even naar Kyoto station zodat we onze treinreservering naar Kanazawa konden omzetten. We willen namelijk voordat we daarheen gaan eerst nog langs het spoorwegmuseum in Kyoto. De reserveringen zijn zo aangepast aan de balie en dan wandelen via vele tempels de stad door. Bij de grote Unesco tempels op de heuvels heb je een prachtig uitzicht over de stad. Tegen de middag blazen we uit bij nog een tempel en voordat we het weten worden we omringd door high school studenten. Ze hebben een schoolopdracht gekregen om hun Engels te oefenen. Na vragen over waar we vandaan komen en wat we het leukst vinden aan Japan gaan we met ze op de foto. We krijgen een zelfgemaakte boekenlegger van hen cadeau.

In het park daarna is er een explosie van studenten die iedereen die er niet Japans uitziet in het Engels vragen komen stellen. Het levert leuke gesprekjes op en een hoop gegiebel van de meiden en jongens. De docent bedankt ons nog en wenst ons een leuke vakantie. In de middag lopen de temperaturen hoog op. Het is warm en benauwd, tegen de 30 graden en ik ben mijn petje vergeten. In de zon is het nu al echt niet lekker meer. De temperatuur loopt hier in de zomer op tot boven de 40 graden. Het voor- en najaar is hier toch wel fijner om te reizen.

We eten s avonds in het restaurant/ boekwinkel/muziekwinkel naast het hotel met een pizza. We krijgen er ook westers bestek bij al vragen we af hoe we doen gaan eten. We hebben alleen een vork en lepel (geen mes, hebben ze ook niet) gekregen. Met de zijkant van een lepel kan je overigens ook prima snijden.

Vanochtend was het weer uitchecken, snel met de metro naar het station. Hier hebben we onze koffers naar de bagage room gebracht. Dit is de plek op het station waar je tegen betaling van 800 yen (5 euro) je grote bagage kan achterlaten. Voor kleinere tassen kan je de vele lockers gebruiken. Wandelend lopen we naar het spoorwegmuseum. Iets meer dan een kwartier maar wel met 30 graden in de felle zon. Gelukkig was er een gekoelde Starbucks net voor het museum.

In het museum gaan we eerst op de foto! Voor de eerste Shinkansen uit 1964. We krijgen te kleine spoorweg petjes op en de medewerkers maken er een feestje van! We zien ook lagere school en kleuterklassen die op schoolreis zijn. Het museum is erg leuk. Alle facetten van de treinen in Japan komen aan bod. Van de allereerste trein tot hoe alles wordt aangelegd. Wat ze doen bij sneeuw en aardbevingen. Hoe wissels werken en natuurlijk heel veel treinen. Van ouderwetse stoomtreinen (ieder uur een ritje van 10 min) tot de shinkansen. En je kan ook zelf machinist spelen achter de train simulators. Erg leuk museum! Aanrader! Met onze JR pass pakken we de trein weer terug naar ons station. En kom ik erachter dat er in Nagoya ook een shinkansen en Maglev station is. We denken er nu nog even over na of we die nog ergens in ons programma kunnen stoppen.

En nu zitten we in Kanazawa. Een stad aan de Japanse zee waar we nog niet eerder zijn geweest. Voordat we daar zijn rijden we langs tientallen dorpjes met rijstvelden met prachtige bergen op de achtergrond. We maken ook een stop in Fukui de plek waar veel dinosauriër botten worden gevonden in Japan. Het museum daarvan gaat pas in juli weer open dus dat wordt voor een volgende reis.

tot snel!

Nog een keer vroeg op

Om even voor 8 uur in de ochtend rijden we het station van Toyama uit voor een ritje van anderhalf uur naar Takayama. De spoorlijn langs Takayama is bij veel liefhebbers van de populaire anime film ‘Your Name’ bekend omdat één van de oude stationnetjes langs de route is nagetekend in die film. Er zijn meerdere bergdorpen in Japan die Takayama heten daarom wordt deze plaats ook wel Hida Takayama genoemd naar de streek. Op onze reis in 2009 zijn we hier ook al eventjes geweest. We kwamen toen met de bus uit Shirakawa-go aan en moesten vervolgens in Takayama overstappen op de trein naar Nagoya. Het leek ons toen al een leuk dorpje maar we hadden toen maar 30 minuten de tijd voor. Takayama is een toeristische trekpleister in Japan vanwege de oude historische huizen. Het is een uitvalsbasis voor de Japanse Alpen en er zijn vele attracties te vinden. Even voor 10 uur komen we aan op het inmiddels vernieuwde station en via de VVV lopen we naar ons hotel. Eerst maar even de tassen droppen, deze lijken met de week zwaarder te worden. Daarna verkennen we het dorpje wat al eeuwen hier aan de rivier ligt. Door de oude straten met houten huizen lijkt de tijd hier wel stil te staan. In de middag bezoeken we het Hida Folk village, zeg maar het openluchtmuseum van deze streek. Hier staan allerlei huizen uit de regio uit verschillende tijdsperiodes. Ook leren we hoe er hier bruiloften werden gevierd in de 17e en 18e eeuw. 5 dagen feest waarbij het hele dorp vrijgesteld werd van werk.?Op 2e pinksterdag is het weer slecht: alleen maar regen. Met hotel-paraplu’s bezoeken we het dorp, een paar musea’s, eten in een cafeetje en maken mooie foto’s.Morgen is het hopelijk droog als we naar Kyoto gaan.

Naar de Alpen

Zaterdagochtend ging de wekker vroeg! Half 7 is eigenlijk geen tijdstip voor de vakantie. Om even voor achten zoeven we in de shinkansen onderweg naar Kurobe. Hier moeten we overstappen naar een prive spoor lijntje wat niet onder onze railpass valt. Terwijl we aan komen lopen zien we de trein al. De conducteur fluit dus wij houden op met rennen om de trein te halen. Plots schiet de stationschef zijn kantoor uit. Willen jullie deze trein? Ja! Dan moet je rennen?dus rennend naar het perron en de conducteur wacht netjes op ons. Ook dat is Japan! Achter in de trein trekken we een kaartje uit de automaat zodat de conducteur straks weet waar we zijn ingestapt en kan uitrekenen wat we moeten betalen. Ook in de bus en tram wordt zo’n systeem gebruikt. In een leuke trein met zowel luxe zitjes als een restauratie rijtuig rijden we naar onze volgende stop Unazuki-Onsen station. Op het station betalen we bij de stationschef ons bedrag voor de treinreis.

In Unazuki stappen we over op een smalspoorlijn. Deze is in de jaren 20 van de vorige eeuw uitgehakt door een elektriciteitsmaatschappij. Die hebben in een kloof verschillende dammen gebouwd om door middel van water elektriciteit op te wekken. De spoorlijn is zo’n 15 km lang, met 41 tunnels, je doet er ongeveer 90 min over om van het begin naar het eindstation te komen en onderweg is er veel te zien. De wagons zijn open ( in de tunnels is het ontzettend koud) en je zit op bankjes zonder rugleuning. Voelt een beetje als een Efteling attractie. Onderweg zijn er diverse stops waar je dingen kunt bezichtigingen zoals de gletsjers die in de rivier uitkomen, warm waterbaden (onsen), of mooie hiking routes door het gebied. Aan het einde van de lijn begint een prachtig nationaal park waar de beren en apen in het wild wonen. Wij volgen de route helemaal tot het einde en bezoeken daar verschillende attracties en lopen een klein stukje de hiking trail op. Veel verder kunnen we niet want je moet hier je bergbeklimoutfit bij je hebben maar de helmen tegen vallende rotsen kun hier lenen. Overal worden we gewaarschuwd dat er kans is op vallende rotsen. Na anderhalf uur op het eindpunt eten we nog wat op het station en nemen we de volgende trein terug naar Unazuki onsen.

Onderweg wordt er door passagiers en treinpersoneel gezwaaid naar de passagiers van de andere treinen.Terug op het begin station kopen we de foto die bij vertrek van ons is gemaakt. Om nu terug bij ons hotel in Toyama te komen is nog even een gepuzzel. Er rijden hier niet veel treinen, en de Shinkansen die we s’ochtends hebben genomen rijdt slechts vier keer per dag (deed er 8 minuten over). Gelukkig vinden we een lokaal boemeltje die ons in twee uur terug brengt naar Toyama.

Op het station in Toyama vinden we een enorme tweedehands boekenmarkt. Het is ‘Cleaning Day’ waarbij je je oude boeken, cd’s, dvd’s of grammofoonplaten opruimt en op het station kan verkopen. Tussen alle Japanse boeken vinden we ook een krat oude Nederlandstalige boeken vinden. We bestellen nog een koud drankje bij de Starbucks die we op het plein voor het station in de schaduw opdrinken. De trams die hier rijden hebben de muziek van de Efteling paddenstoelen als waarschuwingsmuziekje dat ze er aan komen.

S’avonds eten we wat op de restaurant etage van het winkelcentrum. Het blijken koude noodles te zijn die je in de warme soep moet dopen. Niet onze favoriete maaltijd als we eerlijk zijn. Na het eten is het weer de vaste routine van alles klaarzetten voor de volgende ochtend. Morgen hebben we om 7:50 de trein naar Takayama.

Robots en pizza

Vandaag weer een reisdagje, dit keer van Niigata naar de bollenstreek van Japan: Toyama. In het hotel in Niigata werden we vanmorgen aangesproken door een dame die we gisteren ook al hadden ontmoet. Japanners zijn super vriendelijk en nieuwsgierig is onze ervaring, alleen durven ze nog niet zo goed Engels te spreken. De dame van vanmorgen is echter een gepensioneerde docent die veel uitwisselingsstudenten in huis heeft gehad. Haar zoon werkt voor de universiteit van Oregon in USA en ze was maar wat nieuwsgierig waar wij vandaan kwamen, wat we de mooiste plek in Japan vonden etc. Nou hebben we dit al een paar keer eerder meegemaakt, zelfs tot het moment dat mensen speciaal naar de luchthaven in Tokyo kwamen om ons uit te zwaaien met allerlei cadeautjes dus we zijn wat voorzichtiger geworden.?Vanmorgen kwam ze met haar contactgegevens aan gewandeld en we moesten beloven dat als we ooit in de buurt van Hiroshima zouden komen dat we dan contact op zouden nemen. Zij zou ons graag willen rondleiden. Super lief!

Verder zagen we vanmorgen in de trein dat we in de afgelopen anderhalve week bijna 55 gig aan data hebben verbruikt. Japan is een digitaal land en je kan hier niet zonder google maps en internet voor het vinden van de weg in de immense stations of steden. Mijn Pa vindt het leuk om te netflixen tijdens de treinritten dus dat vreet ook aardig wat data weg. We hebben na de landing een bericht van KPN gekregen dat we 2,5 euro per mb zouden moeten betalen als je je eigen abonnement gebruikt. Gelukkig hebben we een wifi ei gehuurd die klaar lag bij het postkantoor van de luchthaven. Omgerekend 55 gig is 55000 mb keer 2,5 euro zou dit maar liefst 137.500 euro zijn!?en dan zitten we pas op de helft van de reis. Je kan je vast voorstellen dat we met liefde de 100 euro betalen voor ons wifi ei met onbeperkte data voor 3 weken. (En dan switchen we vaak in de hotels nog op de snellere hotel wifi). Een aanrader voor iedereen die naar Japan reist. Let op: bestel dan wel een 4G of 5G type.

In Toyama werden we alleraardigst ontvangen. Buitenlandse toeristen krijgen hier gratis kaartjes voor de tram en ook de VVV had voldoende Engelstalige folders op voorraad. Toyama ligt aan zee, heeft een beetje middellandse zee klimaat in de zomer maar in de bergen ligt nog volop sneeuw en kan je in de winter goed skiën. Bedenk daarbij dat een half uurtje verderop Tonami Tulip Park (mini Keukenhof) ligt en dan lijkt mij dit de ideale plek in Japan om te wonen. Het is dat ik geen Japans spreek?. De stad is behoorlijk modern en ik voel mij er prima thuis. Op wikipedia lees ik dat de Amerikanen begin augustus 1945 de volledige stad hebben platgebombardeerd met 173 brandbommen. Enkele dagen later volgde de bom op Hiroshima en Nagasaki. Tja…. Dat verklaart wel waarom het er zo modern uitziet.?

Bij het postkantoor kopen we de streek gebonden Gotochi kaarten en eindelijk heb ik dan mijn tulpen gotochi kaarten (zie foto’s, deze zijn alleen in deze prefectuur te koop)?Op het station worden kraampjes opgebouwd en maken we kennis met leerlingen van de junior college opleiding healthcare. Ze trekken de aandacht met twee zorgrobots de Paro en de Lovot.

Vooral de Lovot is mijn favoriet! Het is een soort van pinguïn op wielen met enorme ogen en een camera op zijn hoofd. Hij wordt ingezet bij eenzame en demente ouderen om een beetje leven in huis te brengen en aandacht te geven. Helaas kost hij maar liefst 6000 euro en is alleen de Japans sprekende versie beschikbaar maar anders hadden we zeker een “nieuw huisdier” gehad. Te schattig!

In Tokyo hebben ze ook een Lovot café wellicht wat voor het einde van de reis. Zie https://youtu.be/biXgMiqYBUk

Na het eten (pizza bij een bierbrouwerij) doen we nog even de was en stippelen we ook de route voor morgen uit. We gaan een dagje met de trein naar de Japanse alpen. Betekent wel vroeg op maar wellicht komen we nog snowmonkeys tegen?

Tot morgen!

Natte voeten

Vandaag hebben we een dagje Niigata gedaan op de fiets. Het oorspronkelijke plan was om hier naar Sado Eiland te gaan. Een prachtig eiland voor de kust van Niigata waar jarenlang gevangen op zijn gesloten om daan in de goud en zilvermijnen te werken. Gisteren werd op het VVV kantoor echter duidelijk dat het toeristen seizoen nog niet is begonnen en dat er daardoor geen bus langs alle attracties rijdt. We konden wel voor 100 euro pp de bootovertocht boeken maar dan konden we op het eiland net niets. We hebben daarom gekozen voor een iets sportievere dag en hebben weer 2 fietsen gehuurd. Dit keer hadden we de keus van grotere fietsen en geen e-bike ondersteuning. Er wordt niet zo heel veel gefietst hier. Fietspaden liggen gewoon op de stoep en voetgangers hebben daar voorrang. Fietsen moet je in een fietsenstalling plaatsen, je kan niet even bedenken dat je je fiets zomaar ergens neerzet. Vanuit de fietsverhuur krijgen we de melding dat we ons fiets op slot moeten zetten. En als je dan naar het slot kijkt, dan denk je dat houdt geen diefstal tegen.

Vanuit de fietsverhuur rijden we via de rivier naar een tempeltje. Veel Japanners hangen het shintoïsme aan en ze hebben daarin verschillende tempels waar ze kunnen bidden. Deze tempel met ook weer een Japanse tuin was voor good business & marriage, voor goede zaken doen en het huwelijk. Een goede plek om even langs te gaan. De tuin was volgens de toeristenbrochure in ‘Nederlandse stijl’ maar dat was niet echt te zien, wij vonden ‘m Japans. We lopen daarna door een oude winkelstraat en komen hier scholen tegen met manga en anime opleidingen. Niigata staat in Japan bekend vanwege hun rijst. 70% van de rijst in Japan komt hier vandaan. Daarnaast zijn ze ook bekend vanwege hun goede Saké. De universiteit hier staat bekend vanwege hun medische faculteit. Daarna fietsen we door naar het strand. Na een paar goede klimmetjes bereiken we de Japanse zee. Mijn vader heeft ooit in zuid-Korea in de Japanse zee gestaan, nu willen we dat herhalen aan deze kant. Boven aan het duin wordt duidelijk dat dit niet een strand zoals Zandvoort is. Overal kom je betonnen blokken in het water tegen, alleen in de verte is iets van een klein zandstrandje te bekennen. We fietsen daar naar toe en maken de foto in het water. Als we terug lopen zien we allerlei borden met wat je moet doen in geval van een tsunami. Dat verklaart ook de hoge duinrij die water tegen moet houden voor het geval dat. Via allerlei binnendoor weggetjes en korte stops leveren we rond drie uur onze fietsen weer in.

In het hotel is nog wat verwarring bij ons. We slapen voornamelijk in onze favoriete keten Toyoko -inn hotels. Er is echter een probleem: ze lijken allemaal op elkaar. Van de inhoud van de kamers, tot de reclame in de liften. Van de gangen van het hotel tot de lobby. Dit is ons vierde hotel en dan haal je wel eens kamernummers door elkaar. (1005, 305, 304 naar 1302) Dit hotel start op de vierde etage van een winkelcentrum. Dus als je de lift instapt telt deze van vier naar boven. Niet handig voor je hoofd als je dan naar de 3e etage zoekt en deze niet kan vinden. Om er redelijk snel achter te komen dat je nu naar de 13 etage moet. Ons hotel zit op de 4e t/m de 16e etage. Vanaf de 17e is het een ander hotel (waar je dus ook weer via een andere lift kan komen). Ook restaurants worden op die manier op elkaar gestapeld in Japan en op straat staan dan een flink aantal menuborden met het nr van de verdieping. Ruimte besparend.

Morgenochtend pakken we de trein naar Toyama in de Japanse Alpen.

Link(s) op de fiets

Vandaag staat een bezoek aan het Unesco gebied Hiraizumi op de planning. Vanuit Ichinoseki is dit dorp in 8 minuten met een lokaal treintje te bereiken. Hiraizumi is gebouwd in de 11e en 12e eeuw. Vier generaties van de ?shu Fujiwara clan regeerden hier en bevochten een groot gebied vanaf de stad Fukushima tot het noorden met Hiraizumi in het midden als hoofdstad. Alle (inmiddels gerestaureerde) oude tempels, gebouwen en musea liggen verspreid om het huidige dorp tegen een heuvel op. Gelukkig rijd er een gratis busje rond maar die rijdt helaas maar eens in het uur, dat gaat dus niet. Lopen valt af want de bijzondere plekken liggen op te grote afstand. Omdat we in Japan nog nooit hebben gefietst, besluiten we om ze te huren maar wel eentje met een ‘elektrische hulpmotor’ volgens de folder. Het zijn voor Japanners normale maat fietsen, maar in Nederland is het maat ‘kinderfiets’. We krijgen in het Japans geduldig uitleg over de bediening en gaan op pad…. Dat is even wennen dat links rijden. Die hulpmotor wil harder dan dat ik wil en rotondes moet je ook andersom nemen. Maar na een 100 meter gaat het aardig.

We volgen de busroute en komen eerst langs de M?tsu-Jo tempel met een mooie Japan tuin. Ze hebben handige tekst bordjes voor je selfies. Ook zit er een monnik om ons Goshuin stempelboekje (google maar even) te kalligraferen.

Met de elektrische fietsen zijn de heuvels makkelijk te nemen. Bij de laatste tempel moeten we 800 meter de heuvel op lopen want fietsen mag daar niet. Dat valt even tegen maar er is boven genoeg te zien en naar beneden gaat immers een stuk makkelijker. Boven bij de tempel komen we witte drap tegen in een boom. We staan er vertwijfeld bij te kijken. Een vriendelijke Japanse dame verteld kero kero baby of te wel een baby boomkikker.

Ondertussen miezert het wat en we volgen de busroute naar het einde voor het restaurant. Je bestelt en betaalt je eten via een automaat. De Google vertaal app komt weer van pas om de gerechten te lezen en een keuze te maken. We krijgen 2 bonnetjes: nr 82 en 83. De dames in de keuken gaan aan de slag en als ons eten klaar is roepen ze het nummer (in het Japans uiteraard). Gelukkig staan ze ook naar ons te wuiven en te wenken. De andere gasten in het restaurant kijken meewarig op: “Ach buitenlanders… tja.” Nienke koos voor ‘rijst met curry’ en ik voor ‘wilde groente met soba noodles’. Een van de andere restaurantbezoekers schiet ons ook te hulp en brengt ons de glaasjes water en servetjes…waren we vergeten. Het blijven behulpzame mensen die Japanners en het eten smaakte prima.

Terug bij het hotel maken we plannen voor het avond eten. Hoewel de stad 125.000 mensen heeft is het aantal restaurants op loopafstand van ons hotel dun gezaaid. We doen verschillende pogingen maar alle restaurants die we vinden zijn dicht. Blijkbaar is dinsdagavond geen restaurant avond hier. Het hotel heeft alleen ontbijt. Het wordt uiteindelijk een supermarkt maaltijd die we in onze hotelkamer kunnen maken, noodles waar je kokend water overheen giet. Prima als maagvulling al valt de smaak niet tegen. We hebben al even gegoogled, morgen in Niigata moeten we geen probleem hebben met het vinden van een restaurantje.